وبلاگهای بچه های خلخال پر است از درد دل ها و نکته های عمیقی که انسان را وادار به فکر کردن می کند . بخوانید درد دل و وب نوشت یکی دیگر از فرزندان خلف خلخال را

:

نامه رسان نامه ی من دیر شد                       کودک ولگرد فلک پیر شد

نامه ی یوسف به زلیخا رسید                        ...        ...            ... .     ..

این ابیات آشنا سروده ی بسیج خلخالی است که در نمایشنامه مشهورش "دختر یخ فروش" فروش تحمیلی این اثر هنری را بمنظور تهیه جهزیه یک دختر بی کس وتنها که یخ می فروشد آورده است..

"مردان بزرگ به قلل رفیعی می مانند که هر چند از باد تازیانه می خورند و در ابرهای قیرگون فرو می روند ولی آدمی بر بلندایشان بهتر وعمیقتر می تواند نفس بکشد"

نه..قرار نیست ازحسرتها ونامهای آشنای این دیارکه از بد روزگار به گمنامی ازمیان ما رفته اند سخن به اطاعه برد..قرار به نوشتن اگر گذاشته ام باید از عبدالرحیم خلخالی نامی بنویسم که دومین نمایشنامه نویس فارسی زبان ادبیات ایران است..باید از هیزم شکن بسیج و از هزار و یک اثر هنری که تاجایزه های ادبی جهان هم پیش رفته اند بنویسم..اصلا اصول براین است که اگر رسالتی درنوشتن باشد باید..باید ریشه درامیدها و شاخه در فراسوهای بارور داشته باشد.

مطمئن باشید برای نوشتن ازسرزمین مادری از هیچ سبک و سیاق خاص نوشتاری بهره نخواهم جست چرا که قاعده درعشق نگنجد..میدانیدکه...این تعلق خاطر به زادگاه مادری است که به جذبه ای عجیب و باوری غریب در معنای واقعی کلمه می شود.

شاید اسم و رسم اساتید مکتب دار خلخالی که هنوز هم رحل بدوش و قرآن بدست عازم روستاهایی دور برای آموزش این کتاب آسمانی بی قید و بندخاصی را اخیرا در مستندهای تلویزیونی به چشم دلتان خورده باشد..توجه داشته باشید این دقیقا یکی ازآن بی شمار فرهنگ قابل ستایش شهرمن خلخال است.

شروع کرده ام به نوشتن اما کلماتی رنگین که رسالت مرا در نوشتن سنگین می کند کلماتی است چون جاجیم که تمام فرهنگنامه های جهانی و ایران آنرا به اسم خلخال ثبت کرده اند ، هنری غیرقابل وصف که هنوزهم هر روزه در بخشهایی ازاین دیار باسابقه ای دیرین بدست زنان فهیم ودخترکان عاشق و روستایی خلق می شود.

مرا ببخشند همشهریانم اگر سر زخمی بازشود..کلماتی مانند پره چیلر همواره روزهایی را در ذهنمان تداعی می کند که پدرانمان از غربت ماهیگیری به آغوش وطن برمی گشتند و ما دورتادور جاجیم های پهن مادران بچه بدوشمان سرگرم بازیهای روزهای بی خبریمان بودیم ، آنروزهایی که هرروز خورشید از لای نخهای رنگی و شسته شده ی دارهای قالی طلوع می کرد و بین رشته های تازه خشک شده وآویزان ازبام همسایه ها غروب می کرد..آنروزهایی که زیاد هم دور نیست به قاعده ی تقویم امروزی ده یا پانزده سال پیش است..اما هنوز هم عید نوروز مردمان این دیار به سبک پیشین بلا استثنا در حاجت بلاغی جمع می شوند وبه سیاق گذشته سبزه در قیرخ بلاغ می اندازند واز آب آن به سر می ریزند و ساده خیال وخوش باور زیر پای دخترکان تازه به دوران رسیده تخم مرغ سفید بخت می شکنند..باور کنید هنوز آن دستمال چهارشنبه شب و دوره گردی پسرکان عاشق پا برجاست..

وقت آن است که از جشن رغائب که هرسال باشکوهتر از پیش برپاست نوشت..رسم براین است که یک روز درسال همه زنان خلخال با لباس کاملا سنتی دراین جشن حاضرشوند..البته با هنرهای دستی شان وتمام توانمندیهای زنانه شان از پخت نان سنتی گرفته تا نوع به نوع آش و..کثرت فرهنگ ها و قومیت ها و زبانها و گویشها و حتی مذهب مختلف در این شهر زبانزد خاص و عام است..خلخال درگوشه ای از دل خود مردم کرد زبان و در گوشه ای دیگر تات زبان و تالشی و ترک و فارس و در گوشه ای از دل بی انتهای خود اهل تسنن را جای داده است..همه ی این واقعیتها که شاید به توصیفی کلامی در ذهن عزیزتان بدل شود تنها گوشه ای از زیبائی های بی بدیل شهر خلخال درجنوب استان اردبیل همجوار با استان زنجان و همسایه با استان گیلان با گرمابه های درمانی وسردابه های طبی و آبشاران بی حد وحصری چون کنگران  وکوههای سربه فلک کشیده عجم و ازناو آغ داق که بعد از سبلان دومین کوه بلند استان است و چشمه ساران زلالی چون میرعادل در دل جنگل و رودهای نامی چون قیزل اوزن ودشتهایی وسیع وغیر قابل وصف وجنگلی سرسبز که این دیار رابه آغوش کشیده واز راهها وگذرهای کوهستانی اش تابلوهای چشم نواز وزیبایی طراحی کرده .. دراین کلام کوتاه ومجال کم نمی گنجد.

بی گمان هرجا ، هرکسی نعمتهای ارزشمند و فرهنگهای مانای خود را قدر شناسد قدم در راه تعالی و کمال انسانی برداشته است..امروزه مردم این دیار بویژه نسل جوان آن بسیار بیشتر از گذشته نیازمند دستیابی به توسعه امکانات و تعالی فرهنگی است..هرچند مردان و زنان فهیم این دیار هیچگاه انتظاری از حاکمیت پیرامون در قبال استعدادهای بحقشان نداشته اند اما معرفی بیش از پیش این ظرفیتهای این شهر فراموش شده پاسداشت ارزشهایی است که حتما استان اردبیل درمسیر رشد و تعالی خود به آن نیاز دارد.

کودک کوچک این دیار

عدالت فرزانه

.

برگرفته از وبلاگ عدالت فرزانه به آدرس

http://teaterkhalkhal.blogfa.com