محمد رضا اسلامی؛ چطور ساز و کاری در میان ده نفر گردانندگانِ اصلی فیس بوک برقرار است که یک روز، یکی با بقیه دعوایش نمی شود و نمی زند زیر میزِ بازی و یک بلایی سر بخشی از این حجم عظیم دیتا بیاورد؟ یا بیاید و مقابل دوربین ها بنشیند و اطلاعات محرمانه یا به قول امروزی ها «ناگفته هایی» از آن چند نفر دیگر بگوید؟

ناسازگاری ایرانی / محمدرضا اسلامی

با یکی از مهندسین فیس بوک صحبت می کردم. پرسیدم فیس بوک الان چقدر عضو دارد؟ گفت تعداد کاربر فعال حدود یک میلیارد و ششصد میلیون نفر است. ولی در اینستاگرام هم حدود یک میلیارد نفر عضو فعال داریم. آیا خبر داری که فیس بوک، اینستاگرام را خریده؟ ... یک لحظه سعی می کنم به این اعداد فکر کنم! کسی، یا کسانی صبح که در پشت میز کارشان می نشینند به اطلاعات شخصی و زندگیِ حدود دو میلیارد و ششصد میلیون نفر آدم کره زمین دسترسی داشته باشند. عجب حجم دیتایی و عجب قدرتی!... چطور ساز و کاری در میان ده نفر گردانندگانِ اصلی فیس بوک برقرار است که یک روز، یکی با بقیه دعوایش نمی شود و نمی زند زیر میزِ بازی و یک بلایی سر بخشی از این حجم عظیم دیتا بیاورد؟ یا بیاید و مقابل دوربین ها بنشیند و اطلاعات محرمانه یا به قول امروزی ها «ناگفته هایی» از آن چند نفر دیگر بگوید؟ چطور می شود که سازوکارهای قانونی/اخلاقی بین چند نفر "آدم" این میزان تاب آوری دارد که یک گردش مالی چهل میلیارد دلاری (معادل فروش نفت ایران در سال ۲۰۱۷) را در یک سال هدایت می کنند و با هم دعوایشان نمی شود؟

ما ایرانیان در برابر یک سوال مشخص قرار داریم. بحث اصلی اینجاست که ما در باهم کار کردن هایمان، عاجزیم از اینکه مسائلمان را باهم حل و فصل کنیم. شاید دل خیلی ها خنک شد وقتی که رحیمی علیه احمدی نژاد نامه نوشت. به همین سیاق ممکن است دلهایی خنک شود وقتی که یک سرافراز نامی، پیدا شود و علیه مجموعه گردانندگان صداوسیما نامه/کتاب بنویسد؛ و لابد به همین منوال عجیب نیست اگر فردا اسحق جهانگیری هم پس از هشت سال رفاقت و معاون اولی علیه حسن روحانی نامه بنویسد و مقابل دوربین خشت خام بنشیند؛ ولی از سوال اصلی نباید فرار کنیم:

«وقتی این اوجِ سازگاری رفقا و افراد همفکر/هم تیپ با همدیگر است، وای به حال دیگران».

مسئله را اینجور بخوانیم: یک نفر در «سیستمی» سالها (بیش از بیست سال!) کار کرده و محرمِ محرمانه ترین مسائل آن سیستم بوده است. به محض اینکه با آن سازمان/سیستم دچار مشکل می شود، مسئله اش را در یوتیوب و در آپارات و اینستاگرام خانم میرقلی خان و در انتشار کتاب الکترونیکی، حل می کند.

در شیراز همسایه ای داشتیم که چهار برادر در یک خانواده، یکی لوله کش ساختمان بود، یکی نقاش ساختمان، یکی بنایی می کرد و یکی هم کارهای صافکاری ماشین. یکبار پرسیدم که این چهار برادر که این طیف از کارهای خدماتی را استادانه بلدند، چرا با هم شرکت نمی زنند و کسب و کار مشترکی را با هم راه نمی اندازند؟ یکی از آشنایان جواب داد برای حفظ برادری شان.

گفت: نمی توانند با هم کار کنند.

ما ایرانیان، تا سالها دست استعمار و استثمار را در واکاوی علل عقب افتادگی خود، مسئول دانسته ایم. پس از مقطعی (از مشروطه تا امروز) هم، عمدتا از منظر مسائل حاکمیتی به تحلیل امور خود نشسته ایم. اما امروز در برابر یک سوال اساسی قرار داریم: «اساسا میزان سازگاری ما با هم چقدر است؟»

آیا این میزان از منازعه در لایه های مختلف جامعه ما محل سوال و تعجب نیست؟

آیا کتاب سرافراز و نامه محمدرضا رحیمی و امثال این اتفاقات را باید فقط از منظر یک رویداد سیاسی تحلیل کنیم یا اینکه موضوع ریشه دارتر از این حرفهاست؟

چند نفر از ما می توانند با هم یک شرکت تاسیس کنند و «چهل و چند سال» با هم کار کنند؟

چند نفر از ما می توانند با هم در مسیر یک فعالیت اجتماعی/سیاسی، همراه شوند و بعد از چندسال علیه هم «نامه» و «یوتیوب» و «آپارات» تولید نکنند؟

این پریشان حالی ما و این شکل نگرفتن «هسته های قوی اقتصادی/اجتماعی»، ریشه در چه دارد؟ دبستان؟ دبیرستان؟ دانشگاه؟

کجای کار ما ایراد دارد که از میان ما چند نفر مشابه ماتسوشیتا و برادرخانمش، یا مشابه زاگربرگ و رفقایش، نمی توانند به مدت «چند دهه» همکاری کنند؟ و کار به دادگاه و دادگاه کشی نرسد؟

این روحیه ناسازگاری ایرانی را آیا نسل جدید می تواند بهبود ببخشد؟